ЈАС СУМ ВОИН
.
.
Поетот е воин досадата да ја убива мора,
мислите ги тркала таму ваму по цел ден,
ги претвора во зборови за да не го горат,
се бори сам на тагата да не и` стане плен.
Што се однесува до мене истово го велам,
заради онаа на усниве што ми остави траг,
со жар се` уште од песна в песна ја селам,
мали рани закоравени ги покирам со шлаг.
Душава ми ноќева насмеана ко мало дете,
перово во хартијава спретно знае да копа,
место ведар стих црта некакво палаво дете,
показалецот од левата рака немирен тропа.
Ми паѓа помисла на мојот мачор кога е лут,
со опашот бел кругови црта и така спружен,
ги очекува моите раце и да го земам в скут,
пулсот на мојот допир можеби му е нужен.
Понекогаш некое зборче ме скокотка, рчка,
ќе ме издува од темава како ветер лист сув,
како утринска убавица кога мине и трчка,
да стигне пред црвеното на семафорот глув.
Брзината на се` што ми се случува е чудна,
трае колку искра или блесок а јас на штрек,
со дел од неа ловам ѕвезди ко река будна,
со надеж дека ќе се закитам со Адамов век.
Ќе се свртам за миг како нешто да ми фали,
ќе го слушнам пулсот кој е единствена врева,
ил срцето заспано од ритамот со кој го гали,
спомен на прегрнати под месечевата стреа.
Се поднаместувам и заземам сериозен став,
како пантер кој се спрема за скок по пленот,
ко речен скелар што го товарил својот сплав
спремен со најпесна да си го дочекам денот.
Ко стар дабар почнувам да делкам сништа,
на метафорите да им направам топла куќа,
не сакам во песната од студ да ми вриштат,
ниту да се гушат од здивот во мојата плуќа.
Зборовна полека плетам јазол по јазол скала,
секое скалило друг сјај нешто ко пекол и рај,
со боја на младост и старост во дијагонала,
како се лула на цветни јажиња во месец мај.
Се уште е рано да мислам на сонот каде ака,
кога не е тука рамнодушноста не ме храни,
си ги пластам строфите, една па друга рака,
на писмото како ненаситник му наоѓам мани.
Љубопитноста не ми е мана која не ме мачи,
до кога одново над споменот ќе кршам мраз,
како чекање на прв бакнеж штом се смрачи,
во минатото заборавено на сончевиот млаз.1
Бришам и пишам ако нешто е сиво и матно,
на почеток го ставам на мака до зори да чека,
во потрага по совршенство мора да е клатно,
на сребрен часовник прецизен стар два века.
Не се сомневам дека се ова в книга ќе легне,
јасното и видливото и низ корици ќе зрачат,
некоја солза ќе прокапи ил грло ќе го стегне,
оној на кој како мене исти јадови ќе го мачат.
Нема да плачам ако не делевме иста страст,
или танцувавме притаени под чадор на дожд,
заробеници бевме слатки и под истата власт,
на овој остарен живот денес крунисан вожд.
Напати верувам дека тоа беше во друг град,
со мноштво цветни улици средe некое лето,
кога исти ко мене вљубени среќавав на пат,
со очите нурнати во неа ко пчела во цветот.
Секој различни алатки за убивањето си има,
и погодно време како да е тоа фактор битен,
но колкава награда за делото јас ќе примам,
будноста ќе суди и песнава со стихот елитен.
2
Ноќите ми тропнале на врата во доцен час,
за телото да ми го опуштат со намера добра,
од демоните досада и инсомнија, нема спас,
ноќва не ги чувствувам и да ме каснала кобра.
Се чувствувам ко војник од бој што се вратил,
раните сум ги излечил и ништо не се случува,
ненавикнат на тишината или осамата сфатив,
во мене е вселено нешто друго кое одлучува.
Некоја невидлива рака околу вратот ме стега,
ја препознав упорноста по заповедниот здив,
ковај ми вели дур е жешко нема кај да бега,
убиј ја не греши душа ако сакаш да не си крив.
За миг подигнав глава ноќта променила сјај,
се распослала ко магла топлината во собата,
помислив дал открив некаков непознат крај,
ил гладот по метафори ми тропа во утробата.
И претчувство имам како звуците се сокриле,
зашто убиствено сум горд да им сменам тон,
со шушкањето на перово главите ги покриле,
како стаорци во фрак мижат под својот ѕвон.
Времето пред мене тече и ми го чисти патот,
како да се приближувам до крајпатна меана,
и само подоко гледам на стрелките од саатот,
сал песнава предвреме да не биде ожнеана.
Се прашувам дал треба да си отворам душа,
да ви споделам од моите колачиња медени,
печени в пустината на една младешка суша,
дека во рајот убедени ќе бидеме приведени.
И најјаките и тврдоглави поети не тераат инат,
размавтани ко крила со поетско знаме сино,
кога ноќните вили под прозорците ќе минат,
знаат низ залистоците им истекло сето вино.
….
Марјан Јакшоски
Тo be continued
Сите реакции:
9Мирослав И. Јованоски, Branka Jovcevska и 7 други
bistravoda 