Како Петок

Како Петок

Да бидам бесмртен
треба да разговарам со бога
кога тој ќе посака да ги разлиста моите стихови
шетајќи низ рајот со него нога до нога.

Да бидам бесмртен
се ќе зависи од неговата критика и рецензија
колку значењето на стихот влијаело
на истрошеноста на мојот свет ил мојот влог
во делот во кој од него правам атеистичка тензија.

Ако бидам па бесмртен
јас до него нема ни да навратам најпосле
последната песна ќе му ја спуштам на леток
ќе му мафнам во прелетот покрај рајот
и денот ќе биде голем голем како Петок.
МЈ 2017 г

Песната е последен поздрав кон

Честер Бенингтон фронтменот на групата

Линкин Парк  на 41 год. сам си го одзеде животот.

Eкстремна сегашност

како би напишал вечерва поезија,
ама, нема дело нема дело,
што ќе рече адвокат Коцарев
пред Јустиција терезија.

ете и ребалансот на буџетот
ме одмина, божем ми е важен
мој си е моја домашна точка
нит ме весели нит ме прави тажен
/вие помисливте на оној во парламнетот/

време е за патување
ме предупредува ВизАир
Заев на пиво фест икогнито
јас на пасошко по нов
јбга без него можеше само Тито

Скок во празно
нов живот не чека како на прес
ете штотуку објавија пуштање нов лифт
а една Чавка сосем умот го загубила
не сака в кафез била под стрес

затоа си одбрав поетски притвор
без спонзори без трауми со песна
нема луксуз нит мрс само посно
без ебан денар би скинал некоја танга тесна.
МЈ

Најкратка

Најкратка

Те сакам, и реков, како сонцево,
тоа само што зајде.
Ми светиш како онаа ѕвезда, и велам,
ја снема , ноќ, некој облак ја покри.
Дај да те бакнам, лудо мое, и велам,
таа ги затвори очите јас се закашлав силно,
семки на состанок не се грицкаат,
баксуз, си велам.
Слушај ми вели, ај пушти ја ноќва нека збори,
тинејџер не си, темно е ама се гледа дека гориш.

А колку само ја вежбав краткоста
на мојата митска љубовна изјава.
МЈ 2010 г

Столицата

нуСтолицата на која седам

Столицата на која седам,
удобност не ми нуди,
тврда е стара и расклатена,
разновидни болки ми буди.

Не не, не се тоа длабоки и остри,
само често менуваат агол,
изнудуваат крик и псовка,
стихот го формираат нудат мостри.

Верувајте јас понекогаш со неа зборам,
што не се најде црв, брашно да те стори,
а таа едно тихо ,кврц, кврц ко да гори,
не е време за клетва, вели, ајде твори.

И така, таа и јас еден сраснат апартман,
заборавено задоволство стара утеха,
таа без мене престол ненаследен,
моите песни без неа сирачиња,
без преноќиште.

Марио Јагоски
2017 г

Јас ве читам и вие знаете дека е така…

Јас ве читам и вие знаете дека е така,
зашто јас оставам секогаш пишан траг,
дали е насмевка или поздравче со рака,
како неважна комета на небесниот мрак.

Годиниве десет под кој се криевте праг,
божем во потрага по изгубената поезија,
ја ослободувате од некаков љубовен враг,
станувате факири на најнова синестезија?.

Не драги мои “поети“ и “поетеси“ на денот,
не срамете се од моите стихови што демнат,
тие не се ловци да ви го распарчат пленот,
од кич и студот зад вас тие плачат и ѕемнат.

А вие книжари на записот измеќари и слуги,
силувачи на светлината во која стихот пее,
не тискајте песништа со оловните раце груби,
поезијата е жито,  до златниот сјај долго зрее.

МЈ 2016 г

Дадаистична

Дадаистична

Спакуван ни е животот
под планина во мало градче
сосем малограѓански.
Низ чешмите ниту збор мокар
по некоја капка за стаорец или птица
Портите отворени
во исчекување на божемен
стратешки дијалог со самите себе.
Поезија без ѕидови тавани и тунели
ама и без чај и миризливи приказни
за исечените липи.
Спијат збунето мачките во сенка
страдаат од деменција
сонуваат урми и банани.
Се е релативизирано
хемија облик оклопи на себе
студени огнови и сини петокраки.
Лавиринтот ни е од најсовремен крој
ремек дело на геометријата
живееме од вести кои ги нема
незабележани на Целзиусовите
степени и странски јазици.
Простете веќе ме фаќа лексичка вртоглавица.

МЈ 2017 г

Менует

Менует

Златно зајдисонце.
Денес се` посакав и нешто што сум изумил.
Животот малце ме потчукна под коленото,
не претерувај ми вели остави нешто и за утре.
Чекорот ме предупреди прв, со зборовите
полека ќе ја стигнеш таа те чека,
иако нема да дојде.
Девојката со златна коса,
лебдеше во своето цветно фустанче и
со златен танц ја помина улицата.
Прво зашкрипеа автомобилите потоа замолчаа.
Каков менует.

 

Во јазлите на сонот

Во јазлите на сонот

На пат кон сонот
се тетерават јазлите јал котелците
јазикот ги чека
ќе ги свива превиткува и пласти
мамка е перница мека
од секогаш така било од памтивека.

Денот арачот свој си го зема
свеќата огледалото го мерка
длабоко во нас
шуштат јасли заморот полека тони
ноќта каменот тежок
во сребрен песок го рони, рони, рони,,,

Штотуку сонот почна
една струна во огледалото запливува
ја следи здивот како лотос пеперутка
смртта тука пристап нема
сонот дава исто колку што и зема.
МЈ

Каде што кавалите ветер пијат

Каде што кавалите ветер пијат
*
Каде што кавалите ветер пијат,
планините тежина си мерат,
небото облаци си шие,
и потокот без лузна бучи
сртот чија песна учи.?

Тие не виделе море,
нивната тајна ко срна в шума шета,
и најмал шум ко водопад им вреви,
секавици сонца им се
простирка мека од
мирисливи горски треви.

Облаците со едра бели,
еднствени кораби кон непознато море,
товараат златни сенки,
довикуваат бран од мрмор,
да заплисне волчји очи
сред завивањата и криковите тенки.
Таму каде што кавалите ветер пијат.
МЈ

Кај ветрот едно око има

Кај ветрот едно око има
*
Да папса молкот в земја,
претепан ко стија в љубен сон,
в гроб темен зборој да го касаат,
глас да нема а болка, скршен колк,
-драм, драм, драм-
-друм, друм,друм-
кај втерот едно око има,
а на секој десетти црно сонце,
кај срце плачот со молк го мие,
нит сокол лета нит вода пие,
-драм,друм,друм-
-драм, друм,друм-
нит песна нит пречек само молк празен
на уста пена в глава рани дар прска
нема истек доток црн матен и мразен
кај ветрот едно око има
молк, ѕвезди и една тенка трска.

МЈ