И јас љубам

И јас љубам

 

И јас љубам ко месечко река,

како ветер коси на бреза бела

за секој бакнеж век ќе чекам

есен пожолтена и зима цела.

 

Времето сега другар ми стана

телото стар даб на бура кален

рацете лилјан измиен од слана

животот испечен иако смален.

 

Што ќе кажеш ти маслино дива

остана ли трунка желба во тебе

можеш ли со мене да пливаш

пред реката матна да не земе.

 

Уште си мојата љуба нема мена

во денот листот кога ќе ти капне

кога сокот ќе ти остане без цена

твој ќе сум и ноќта да ме лапне.

МЈ 2018 г

Advertisements

Кое време љубовта јаде

Кое време љубовта јаде

Кое време од денот љубовта јаде
дал во утрото рано ил сред ден
ил в ноќта кришум ѕвезди краде
влубените и се најлесниот плен?

Што ако таа е чудовиште земно
се што ќе допре е нејзина храна
дал в светло ил в мрак спремно
на вкус и мирисот не наоѓа мана?

Од крвта можеби вино си прави
јаде срца, усни голта, сечии очи
голта бакнежи крвави усни прави
во облека од сништа сал се дрочи?

Можеби во почетокот еднаш само,
сега е вековита и преживува горда
се јаде самата себе плаче на рамо
со сите воинки од нејзината хорда.

МЈ

Паметам

Паметам

Не станувам ни под разно,
на троседов правам дупка
се е лага знам се е празно
срцево напразно ми тупка.

Паметам во времетo едно
собава беше сончана оаза
сега е темна и толку бедно
ден за ден ко да ја мразам.

Спомените овиснати сиви
изморени без насмев трајат
стопени се страстите диви
рамки без слика немо зјаат.

Што, што одеднаш се случи,
зарем животот не беше река,
љубовта договор не склучи
до крајот двајцата да не чека?

МЈ 2018 г

Одмарам

Одмарам

Одмарам музика си слушам
не спијам само онака,лежам,
сам, со ниедна не се гушкам
дремам, низ трепки мрежам.

Го љубев од утро рано денот
како фонтаната гулаби бели
како косач полегнатото сено
како птица гроздовите зрели.

Така со очите в таван ѕурам,
како парче школка во камен,
во море од случувања ронам
за едни очи од коса и прамен.

Убаво ми е исто ко да бродам
низ море црвено што се пени
за раце некој јоргован водам
слушам веслање во мои вени.

Барем уште малце некој миг
сакам сликава боја да е сета
да пуштам еден сладок здив
да поиграм со судбава клета.
Мј 2018 г

Пред Излог

Пред излог

Пред излог
на корица од следна книга
кашлам ил пот бришам
веднат врзувам врвци
се потешко дишам
кога пишувам седнат
ме глодаат стиховни црвци.
Летна јанѕа ме јаде
во ладни драми се капам
пливам, во брошури
бдеам сред бел ден
поднесувам тортури
од било кој полен кивам.
Знам назадчки да одам
од времето наслови правам
превртени мисли џвакам
се смеам ве гледам и славам
што не сте ми патоказ да акам
тлеам
зреам
како дете што делка дрвце
стареам без да смеам
со некој сензор место срце.
Лост сум
без потпора без товар на врвот
без посебна болка чест
екстра старо дрво
кутија со клуч за последната
вест.
МЈ 2018 г

 

Ноќ

Ноќ

Се спушти ноќва
меко
со нечуен глас
седна ко уморен орач
од пладневен пекол
сребрен покрив врз сечиј стас
и гора
сништа ќе дели
кому душа кому насмев до зора
На поетот
во соба ќе му ѕирка
немоќна свеќа да му згаси
без здив што пирка
да проба под праг да се протне
ѕидна сенка од пламенот
со тишина да голтне.
Едно младо момче
утро свежо
пед зората што вјаса
во дива мугра на коњче
срни што грли кај пасат
на почин ќе ја прати
зад ридот ќе ја фрли
до зајдисонце да не се врати.
МЈ 2018

Парче сон

Парче сон

Едно парче сон ме моли
да напишам песна
или барем стих ако недостигаат
искри сонца ил цветови.
Но, не е свесно дека
јас сум до другата страна
од реката без мост
и не му го гледам ликот
зашто водата носи се со себе
и неговата желба
едвај се задржува на површината
Му велам, ајде, допливај ако можеш
растерај ја маглата пред тебе
зашто на оваа страна
ноќта ќе те згрижи
со нова облека
во некои нови соѕвездија и летови
во вистинска песна за тебе.
МЈ 2018 г

Со раѓачки крик

Со раѓачки крик

Отсекогаш миризливо дрво си ми била,
и сонот е птица во твоите гранки густи,
долгите сенки твои спремни мои крила,
безброј лисја бакнежи на нашите усни.

Раскошна маслина си пред есенска берба,
предупредување си за алчните по сласт,
годините ко жад светат во нашата верба,
еден ден времето да го симнеме од власт.

Секој твој поглед сега се помалку жари,
зашто огнот преселен во срцата ни спие,
искрите не ги згасна одново ни ги пали,
нит солза радосница секна око да ти мие.

Во лулката на гневот до последниот здив,
светиме двојно ко ѕвезда со раѓачки крик.
МЈ 06.07.2018
authorized

 

Македонска рапсодија

Македонска рапсодија

македонија совршен алабастер
жив трепет од езерсkи води
бранов мрмор на цветот
во неа

дом на куколот прошка што бара
без прагот на светлоста да го мине
паразит во лебот и солта наша
вилици што вежба

чунки зборот сенка и станал
та нема кој да слушне како стенка
во песните од ровја и сини секавици
сите бараат почин

Е, нема да може
алабастерот од студени бистри
извори се родил
цветот во езерско ветре
лебот во златно класје
солта од пролеани солзи
куколот само спотнат орач
коренот ќе му го сотре.
МЈ

autorized

Душата во мене

,,Кога се раѓав душата беше во чистата вода,
да ме полее и да се навикне на моето тело,,

Душата во мене

моето тело е премало за твојата широчина
како поле што се распостила за соништата
спремно за откос на секој цвет што се раѓа

ме исчезнуваш, до мигот камен кога стануваш
студена и мразна крвта во пелин ја претвораш
потем уморна во зората некакви рани броиш

и пак си моја со сите огнови од топлите лета
во мигови што горат со каење и ветувања
а јас, само тебе те знам со мојот прв плач

ти во мене јас во живот како бедуин и камила
те носам и те појам со денови ко солзи од икона
ти ја гасам патем жедта во секоја зора на моите очи

МЈ

authorized