Поету почуј ме

Поету почуј ме

За тагата одбери ден во песна да се вѕида,
да е темен и студен облачен онака да тежи,
да е ветер силен цветови свенати да бидат,
улиците да се пусти голи кожата да ти се ежи.

Таа не е ќеф ама не се ни подарува на друг,
самата себе си се слуша и по некоја птица,
заостаната од јатото ноќта што избегало на југ,
во самракот кај што седнала на некоја жица.

Исто и месечината да биде завиткана во вел,
ако до море си чекја ја плимата да брефта,
таа може препка да е на љубовта да си и цел,
може да го скроти ако е тивка и сосем кревка.

Таа секогаш во затишјето се крие а плен брка,
ловината си ти во еден миг на несфатена трка.
MJ

Advertisements

Гнила круша

Гнила круша

Поету зар не гледаш стихот ти е гнила круша,
самофалбите ти се во бездна не оти имаат шум,
од глупаци оценки голташ шарлатани слушаш,
освести се малце барај ја грешката со ладен ум.

Зарем не си близок со бога, за совет не ти треба,
тој слободен ум ти дал но не и искривени зборој,
и плодовите нивни да ги усовршиш е време сега,
во зборовниот поток не може, ако се како порој.

Уште несвршена песната награда бараш и суд,
толпата што те следи, таа на олтар златен плука,
како што се храни со твојот најлош напишан труд,
на најдобрата твоја метафора ќе пцуе и ќе плука.

Поету поезијата е пишување со размисла и осет,
таа е наменета за оние со неа што лечат душа.
оние на кои убавината им дава крила во посед,
метафората во неа да ечи и далеку да се слуша.

МЈ

Надежта

Надежта

Надежта е музика од пердувести ноти,
нема од неа одбрана ниту една душа,
зборовите со наклон се тргаат спроти,
и во силна бура секој може да ја слуша.

Таа е како залутан орел од карпест предел,
ги надгледува сите што бараат прошка,
спокојна и тивка за трудот свој вреден,
до сега не ми барала нит зрно нит трошка.

Го сопира зборот ко дланката остра спица,
душата ја бодри сред виор да не пушта нога,
истрајноста да и биде последната птица,
в гради што ќе и всели искра и запали оган.

За неа далечините жедни недрат тивка тага,
плачот на дождот станува мелем од глина,
таа питомо трае се смешка дури и на лага,
кристален горд лебед во езерска синевина.
mario@com.mj

Пеперутка бела

Пеперутка бела

Те запознав в пролет ко пеперутка бела,
кога на усни ми слета ко на црвен цвет,
за малце ке мафнев со рака ко на пчела,
изненаден неможев да ти следам лет.

Ти остана почна да терепериш ко песна,
го сви на две мојот поглед јак и остар,
ми испеа мелодија и со неа ме тресна,
ме маѓепса со нежна метафора проста.

Но, после тоа те снема и љубовта врела,
што долго ја длабеше во овој стар даб,
само песната уште длаби во пијани тела,
која таговно ја слушам во пивскиов паб.

mario@com.mj

Како љубовта се распознава

Како љубовта се распознава

Како сите луѓе да се во мене иста слика,
животите како на еден само блештат
секаде ги има и нема секој поинаку блика
калапи на некоја сага и еднакви нешта

Во просторов едноличен се само рамења,
ветерот на сите во косите и ликот им копа
населиле се, вода планини студени камења
како сламки напластени во некоја копа

И како тука љубовта да се распознае треба,
зарем со збогување штом почнат да се фалат
кога пророштва бараат од туѓите им неба
ил од јазикот на насемвката кога се жалат

О лудаци мои расчовечени не е ова од вчера,
ова е запис за денес и вашата утрешна тема
таа учителка сака во ноќно школо да ве втера
зашто поарни денови од љубовта ќе нема.
mario@com.mj
20.05.2019 g

Разбојник што брои ноќен ќар

Разбојник што брои ноќен ќар

Не сокривај се сега зад туѓите години,
фајронтот на љубовта твоја нема вкус,
не барај сожалување денот сега ти е кус,
се заведуваш сам себе срце да смириш,
песните пролетни ти се со старечки мирис.

Не прави се разбојник што брои ноќен ќар,
не фали се со духот божем борбен а труба,
надежта твоја во мамуза не стапнала со жар,
очигледно е дека коњ си расклештен и стар,
како сите други потковиците што ги губат,

Само љубовта во животот победи реди,
таа во песната искривени слики не сака,
каприциозни бајки полски манири бедни,
разговор со сенки и по амбисите да ака,
само изворните метафори љубени чедни.

mario@com.mj

 

Мојата љубов

 

Мојата љубов е брег на кој сум спружен,
сонцето ме служи а јас расчатален чокот,
мали облачиња бројам ѓоа е број нужен,
ветерче ме гали осеќам бакнежен скокот.

По тој брег понекогаш разголен се шетам,
ги вдишувам небеските синила без мирис,
со нозете низ зрнцата на животот претам,
и се` се пласти во центарот на мојот ирис.

Го сакам тој брег со градите свои складни,
отпорен на удари кои ги одвраќа спремен,
висок и стамен се одбиваат огнови чадни,
од неговиот штит како искрите од кремен.

Тој е најголема загатка на сето мое време,
расте во мене од раѓање со најголем ќеф,
од колено на колено мое најслатко бреме,
престол на мојот живот на маките мои сеф.

mario@com.mj
19.05.2019 год.

Zaveduva mojot duh

Zaveduva mojot duh

Iskreno ne sum poet samo na ljubovnoto meni,
vo mojata livada prirodata vsadila milion sveca,
dlabokite korenja vo nea ne davaat da se smeni,
stihot i metaforata da strcat ko rogovi vo vreca.

Sum pisuval za dobroto i zloto proska sum baral,
za sjajnata strana na prijtelkite sto ne gi krijam,
sum izigruval porok i doblesnost , sum se karal,
ne vrtev glava za so ljubovniot zar da ne spijam.

Zaveduva mojot duh so jazikot gordeliv i plamen,
kako nasledstvo od iskon sudbata sto go skroila,
taka cistotata na jazikot mete pred patot ramen,
a ljubovta veshta pomosnicka vo raj se mi oboila.

Ne mi e zivotot besporocen eden den ke se zgasi,
na izvorot od ljubovta nimfite kaj mene se ladat,
budnosta vo stihot bozem od krajot ke me spasi,
a toa samo pozari se palat i novi saraji se gradat.
mario@com.mj

Aнгелу убавино моја

Ангелу убавино моја

За ангели пишувам, многумина сум видел,
кога почнав биле деца со стихот пораснаа,
во мислите завиткани секој ми се свидел,
без џагор на ниедна молитва не закаснаа.

Најпознат е оној паднатитот и ценет Харут,
нему бог милост му дарил а јас да пленам,
се` вечно што ќе љубам во стихот сув барут,
без право на грешка за да не платам цена.

Да се разбереме мојот е вавилонска кула,
се` во споредба со него еднаш ќе се стопи,
и најѕведената ноќ за него е обична нула,
за мене е чедна меана, засекогаш ме опи.

Ангелу мој тажен пред тебе коленичам сега,
налеј ми од усните твои нечуен шепот благ,
од љубовнава утеха срцево да не ми бега,
убавино моја за последно колку сум ти драг.
mario@com.mj

Љубовни километри

Љубовни километри

Љубовта километри не признава ни брег,
таа е море цветен бран што никогаш не вене,
впловете и ќе видите нема песок ниту снег,
јас со радост пловам некој ми ја додели мене.
…..
Сакам да кажам како убаво по него се плови,
особено кога крај тебе далгата нежно блада,
со љубената и галебите бели радоста се лови,
без патоказни знаци само месечината млада.

Каде да се свртам лицето очиве и го љубат,
лице што одвај од месечината се задскрива,
како соништа во магична шума што се губат,
опијат е морска сирена крај мене што плива.

Морево розова градина е поубава роза нема,
за мене доволна зашто единствена расте тука,
крајот сакам тука со неа пред залез да го снема,
и срцето гордо да е штом ќе престане да чука.
mario@com.mj