Карамбол во градот

Карамбол во градот

Го нападнала градот чудна игра Карамбол,
ги заменилие местата улиците и зградите,
семафорите пеат вјавнати од човекот гол,
зјаат зебрите ги нема во реката корабите,

Тротоарите се искачиле на ридот над градот,
автомобилите играат криенка дур до селата,
бистите и киповите во печка го дишат чадот,
луѓе без лица итаат им се гледаат само телата.

Луда игра во лудачко време, луда глетка,
фасадите личат на хиени што крваво следат
просјаци за поклонет денар бараат сметка,
паралела не е очигледна вкрстеност се гледа.

Кој ли го предизвикал ова безредие адско,
тоа разумот со глетката изгубил конекција,
или е современо некое движење градско,
таka карамболот е доведен до префекција.
mario@com.mj.mk

Advertisements

За девојка да се пишува

За девојка да се пишува

Знаете што значи да се пишува за девојка,
кога изненадно и неусетно би ја допрел,
каква боја добива зеницата и лицето млечно,
енергија која ни бакнеж не би ја сопрел,
ниту сета влажност на течението речно.

Тоа е првиот убод, пупка што се отвора в пролет,
усните почнуваат да бараат и треперат ко лист,
очите се затвараат а рацете стануваат крила,
очајнички преграбуваат сино море во вис,
на таа глетка се се наклонува и шумската вила.

Таа почнува да се лулее како пеперуга,
и мирис изненадно испушта на јоргован бел
косата без ветер зад сенката и се вее,
колениците непознат ѓавол и ги пресекува смел,
вулкански жар во градите почнува да и тлее.
mario@com mj.mk

Вулканска роса

Вулканска роса

Јас многу пати те љубев без причина,
отмено, стокмено и кога не треба,
во самотија пред публика и гола,
на плоштад зад решетки под сите неба,
страсно и касно со скршено срце до пола.

Да не должам, дури и таму кај ништо нема,
освен детска лудост заскитана мала,
во черепов криенка во галоп што се игра,
така возвишено молчев ко в празна сала,
а љубев и кловнесто вртежно како чигра.

И ти љубеше, од светот правеше црно бело,
ми ги топеше моите ега и моето алтер сиво,
еднаш ме направи страшило со зелена коса,
јас почнав да љубам огнометно и диво
додека на челото не ти видев вулканска роса.

mario@com.mj.mk

Само градови

Само градови
Не знам зашто во стихот само градови,
мрачни, и светилки магловито што светат,
полноќна слика на пајтон, мирис на чадови
по некои осамени шетачи и лилјак што лета.

Како по правило куќите се покрај сама река,
некој темен лик низ прозорецот што ѕирка,
месечко плива во водата ко срберена флека,
од барот во близина се слуша некаква свирка.

Небото е обично црно без ѕвездени тиради,
и поглед кон него би бил ко в школка празна,
целиот град слика, ко пепел врел што се лади,
од кремирани бисти во сенка на некоја вазна.

На покривите оџаците чуден развиле танец,
додека во реката плута еден одврзан чамец.
mario@com.mj.mk

 

Бродови во сонот

Бродови во сонот

Од небеса се спуштаат бродови ви сонот,
избезумени старците без причина ги колнат,
одамна кај нив не работи ангелското ѕвоно,
затекнати, време е, зар со нив ќе ги полнат.

Во сонот ја нема познатата матична служба,
немаат време за барање извод кој е помлад,
нема поплак нема кому да се врачи тужба,
луд сон строго наменет за страв очај и јад..

И кога во ниедно времеил утро ќе се скрши,
и широко ќе се отворат очи а раката крст црта,
и блага молитва ќе падне што овој сон сврши,
како со гумичка помислата ја брише смртта.

Велат сништата се растовараат после пладне,
се делат во ноќта на кој како ќе му се падне.
mario@com.mj

Ѕунило

Ѕунило

Дојди ми блиску,
во ликот твој да се видам,
колку далечна и да си, мила:
виорни скали ќе ѕидам,
со мојата ѕвездена сила.

Во играта на пламенот,
од насмеани сенки, искри, звуци
ко в приказен крај ме допри,
чедо месечинско трепетен сон,
виткај се в ѕунило мрежно,
на градиве легни, сопри.

Дојди ми блиску,
во ликот твој да се видам,
колу далечна и да си, мила:
виорни скали ќе ѕидам,
со мојата ѕвездена сила.

mario@com.mj

Зграпчи го денот

Зграпчи го денот

Растегни раце, крилест,
бакни го овој свежест ден!
Прескокни сетен стар праг,
в светлина биди однесен!

Поиграј со сонцето намиг,
ту и таму насмевка дари,
впери око во негов лик,
кој прв спушти, солза ќари.

Помини крај врт кај цвет спие,
прегрнат со снежец студен,
најди срце попат што вие,
преграб мести остани буден.

Зграпчи го овој милен ден,
земи му се што ти дава,
и мудар збор источен, зен,
оваа срќа со млада става.
mario@com.mj

Сонлива соната

Сонлива соната

Постоеше соната со нарав плачна,
во листовна тага облечена ко липа,
во студен камен таа песната ја зачна,
во морето стихот на бранови и рипа.

По нови улици сонливи стапки и минат,
со испружени раце векови на нив црта,
стари сведоштва тенките жици ги кинат,
на плоштадот ја снема бојата на смрта.

Мајчиното млеко си пронајде свој град,
на поданици молкум им ги мие ирисите,
ко во стрипот црн од горкоста прави слад,
утринско танцување на сонот со мирисите.

Сонатите од соништата најчесто никнат,
умеат тивко во вакви песни да се пикнат.
mario@com.mj

Соната што чека

Соната што чека

Кога плачот сонцето не го умива,
липата со таговни лисја лице крие,
каменот распукан од студ се убива,
морето засипнато на карпата спие.

Кога утрото улицата в сонот се капи,
а нов век по тротоарот тивко и лази,
сликата низ етер сече ништо не есапи,
по статуата на правдата змијата лази.

Тогаш мајчино млеко градот го мие,
сал очите плачни да не фаќаат клетва,
ко в цртан стрип да се мени да не спие,
мириса на нов леб од најновата сетва.

Ова кога ќе се случи во утра што растат,
песнава ќе ги чека зад сонот што каснат.
mario@com.mj

Соната што не умира

Соната што не умира

Кога сонцето не умееше да плаче,
тагата растеше во листот на липите,
каменот за првпат зацвили како маче,
морето секна заплакаа наглас сипите.

Кога новиот сон прошета по улиците,
со новиот век се ракува без протокол,
проструи немо сведоштво низ жиците,
на градскиот крст осамна жив сокол.

Цел град замириса на мајчино млеко,
на сите агли растеа очи со леден ирис,
ко стрип го менуваат на животот текот,
белее сонот, расте ко на квасец мирис.

Оваа соната во утро умее да зарадува,
спие со бакнежи штом камин зачадува.
mario@com.mj