прекрасно беше дружењето со вас
има некои повици како магнет се
нема спротивтставување
нудат само пат
долг колку најдолгиот сон
знам дека нема да се вратам
ќе бидам само прашинка
ситна како дел од мојата
најкратка песна
со чуден наслов
мислам се викаше збогум
МЈ 18.09.2017 г
Велат а лажат дека
ништо не понесуваме со себе
ќе те чекам на влезот за да те разуверам
Нема успешни разделби
Насекаде прозорци и птици
петици валкани од нежност
а
таму нема причинување
само слаткарници без врати
Ако сега ме погледнеш во зениците
дури таму ќе видиш дека вредеше
Гласникот ме чека да му ветам дека
доаѓам и дека не ми треба водич
Денес најмалце утре е последниот термин
од љубовната игра што завршува со реми.
Двајцата сме трофеи што бледнеат
во ехото на еуфоријата на смртта
Таму
сме
засекогаш дома
МЈ 2017
Како сте
*
Ниту на сон не верувајте дека
сум ја напуштил поезијата.
Таа е течен апсурд во кој по цел ден
плива мојот мозок заштитен од
непотопливите мисли на реалноста
и надреалноста.
Таа се шета по брегот на тоа море
и ги собира исфрлените школки
и обоени камчиња кои ќе ги вгради
во некоја песна без која ни космосот не може.
Времето само ја црта линијата на хоризонтот
правејќи пат за изгрев на златните метафори
со кои ќе ги позлатам амфорите на минливоста.
Како сте? 
😀
MJ 2017 Г
Мојата пријателка
Мојата пријателка и пред бакнежот
и по него има кратка црна коса.
Очите и светат, секогаш осмислуваат ветување.
Сиромашна е не ни сонува богатства.
Ја изведувам понекогаш на вечера.
Често застанува кога шетаме и ме прегрнува.
Го прави тоа и сред тротоар иако е свесна дека
луѓето ни се чудат и не заобиколуваат.
Пред своите другарки ме држи под мишка
Сака да им каже дека сум нејзиниот добро
укотвен брод кој не ќе може да исплови повеќе.
Не употребува телефон освен кога ме повикува
да излеземе.
Таа е сигурен убиец на мојата досада.
Не ме прашува дали сум среќен
мојата насмевка и го потврдува тоа.
Да!
MJ 2017 g
Рефлексна мисла
Каков повод, само поглед
Отварам фрижидер и одбирам пиво
Надвор се слуша полициска сирена
Седнувам на троседот и го барам далечинското
Спикерката на Тв за првпат ми заличи на тепана муцка
Го вклучувам светлото во собата хибрид светлина
Ветерот се поигра со пердето на прозорецот
ме поздрави веројатно како и пената од пивото
што се разлеа на масичката…
Надвор се слушна затварање на врата од такси кола
Според звукот на штиклите по степениците
би рекол дека некому почнува третата смена
Одеднаш слика од Банкок
Се стуткав и тивко се изгубив во гужвата
низ пазарите со непотребни дрангулии
упатувајќи се кон некои светилишта на кои воопшто
не им припаѓам…
На мое здоволство со пивото в рака
не се загубив себеси.
МЈ 2017 токму сега 🙂
Оди
Помини над лицево со дланката ладна
спушти ми ги трепките сакам да спијам,
нека остане тагата под нив сама и јадна,
студот во огнот од срцето не ќе го кријам.
Некои сосем туѓи ти го смрачиле умот очи,
не гледаш во мене опседнат од нејните моќи.
Покриј ме сега студено ми е, љубов моја
сакам да спијам в длабок сон да тонам,
да се рабудам кај што си ти кај што сум твоја,
од очите твои љубов да капе во неа да ронам.
Немирно чекориш, оди, сега те чека таа само,
во мене татни и удира гром при најмал шум
ќе заспијам во вечен сон ти си нејзино рамо
не умеам без тебе ко патник сум низ пуст друм.
Кога ќе тргнеш само еден бакнеж да ми пратиш,
без шум пречекори го прагот и тивко ти одлетај
тешко е вака крајот на една љубов да го сфатиш,
твојот мирис на моиве раце низ болкава прета.
Марио Јагоски
Препев на песна од Кети Илиќ -Оди
Оригиналот е Тука
Постојат два вида на поезии
Една пред која со вознес се лигавите
и ја дигате во небесата одушевени од мајсторијата
со која поетот/поетесата/ ги изнел своите емоции на светлина
од длабочината на “мракот“ на својата “душа“ мирисајќи го
затруленото цвеќе и засмрдената вода во вазната на масата,
нормално истовремено одушевени од везот на штирканото миљје
со кое е покриена.Секое зборче уште и ако е зашеќерено
и зацрвенето како крв ги допира вашите сетила за “песна“
и го еруптира вашиот глас како оратор качен на бината
што ја слави вашата јунаштина во неотпочнатата војна…
Има и поезии кои се над сите други
Во нив секој збор е песна
Два збора се роман
Ним им приоѓате молчешкум и кришум
Одеднаш како смрзнати се прикрадувате и неверувате
Читачкиот инстикт не лаже, има нешто во нив ама
не знаете да си го објасните.
Се обѕирате лево десно небаре сте крадец дека некој
ве следи од лигавењето ни трага, само устата ви се суши.
Насетувате порака но не можете да ја проследите
не можете да ја откриете зашто сте дошле до “крајот“
на поезијата, а, всушност таа не оти има крај.
Токму тука со таа поезија почнува нејзината безграничност.
Таа не ве чека вас да ја хвалоспевате таа ви се потсмева…
МЈ 2017 г
Вие не успеватe да смените ништо
во времето
Тоа ве менува вас
Не знаете на него да нацртате питач или цар
во даден момент да ги оживееете
пред вас да одиграат една забавна ролја
ма макар и со сомнителен карактер
да ги наградите со насмевка и добра волја.
Граѓани, плус мои?!
кој ви го дал тоа право незнам
Не сте ранливи ниту слободни
нај обични пуританци гладни за туѓа светлина
Во една моја поема
со засипнат глас
сакав да ве искапам
низ бранот на стиховите
залудно
ветерот тој вселенски грч
ви ги расплинуваше огновите
и сенките зад вас
обични бродоломници сте
освен песна немам што да ви подадам за спас.
МЈ 2017 г
Да речеме за љубовта
која од универзумот не се разликува
или за нередот што го остава зад себе
дури и да црташ
воздишки врз нашата интимна географија
Можеш и млада актерка да изигруваш
пред столетното дабје
ама голема риба не си што плива
во Хераклитовата река
сребрените крлушки не ти светат
врз облеката на надежта
Значи останувам јас бувот
те острам низ римиве и те подредувам
во која книжевна форма да те слеам
за да можеш од онаа страна на денот
со сечилото на стихот да ми светкаш
да го најдам епитафот на твојата поезија
МЈ 2017 г
